Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη
andrikakisalekos@gmail.com
Από την πρώτη στιγμή που το Candiadoc βγήκε στον “αέρα” ως Candianews, τον Σεπτέμβριο του 2013, δέχτηκε ανηλεή πόλεμο. Για έναν απλό λόγο: η δημοσιογραφία που ασκεί ξεβολεύει, ενοχλεί. Γενικά στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχουμε εθιστεί σε “ενημέρωση” του τύπου “η σύζυγος του Πέτσα τον κούρεψε στην καραντίνα” ή “αρέσουν τα ντολμαδάκια στον Κυριάκο”. Εντάξει, δεν είναι πολύ καινούργιο φαινόμενο αυτό, αλλά πλέον, όσο περνούν τα χρόνια, οι εξαιρέσεις μειώνονται και θεωρείται “κανονικότητα” η “δημοσιογραφία των δημοσίων σχέσεων”.; Ήρθαν και οι “λίστες Πέτσα” να κάνουν ακόμα χειρότερα τα πράγματα…
Τον Σεπτέμβριο του 2013,στην καρδιά των μνημονίων και αφού είχαμε ήδη συγκρουστεί με καθεστωτικές αντιλήψεις σε τοπικό και γενικότερο πολιτικό επίπεδο, ξεκινήσαμε το Candianews, με στόχο όχι μόνο να πούμε αλήθειες που δε λέγονταν για λόγους συμφέροντος ή ακόμα και φόβου για την όποια εξουσία, αλλά παράλληλα να πάρουμε θέση υπέρ εκείνων που αντιμετωπίζουν την αδικία, τον φόβο, την ισχύ του ισχυρού. Με άλλα λόγια και να πούμε αλήθειες και να καταρρίψουμε τον μύθο της “αντικειμενικότητας” που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ουδετερότητα άρα στάση ανοχής σε αυτόν που έχει τη δύναμη και την εξουσία. Αφού αυτός που μπορεί, και με τα χρήματα, να επιβάλλει, όρους και προϋποθέσεις.
Στις 2 Σεπτεμβρίου του 2013 στο πρώτο κείμενο (Σχόλιο ημέρας” του τότε Candianews γράφαμε, δίνοντας παράλληλα δέσμευση ενώπιον χιλιάδων πολιτών (και όχι απλώς αναγνωστών):
“Έχουμε ένα κόσμο ν’ αλλάξουμε
CandiaNews, από σήμερα λοιπόν! Candia, όπως η βενετσιάνικη Κρήτη με την παραγωγή τόσων και τέτοιων μεγάλων πνευμάτων στα Γράμματα και τις Τέχνες. Τότε που το νησί έκανε ακόμη και μαζική εξαγωγή πνευματικών ανθρώπων που είχαν κορυφαίες θέσεις σε όλη την Ευρώπη.
Η προσπάθεια που σήμερα ξεκινάμε ξέρουμε ότι είναι ο πιο μακρύς και ο πιο δύσκολος δρόμος. Χωρίς να γνωρίζουμε το αποτέλεσμα στο τέλος της διαδρομής. Τι πιο ωραίο απ’ αυτό; Να ξεκινάς τα δύσκολα, χωρίς καν να ξέρεις αν θα νικήσεις ή θα νικηθείς, όπως διακήρυξε ο Καζαντζάκης. Αλλά να μάχεσαι. Να μάχεσαι γιατί έχεις ένα χρέος. Ο πιο ωραίος αγώνας είναι αυτός! Γιατί, στο κάτω – κάτω, αν ξέρεις ότι θα πετύχεις έχεις την ιδιοτέλεια και το συμφέρον. Ξεκινάς να μάχεσαι γιατί ξέρεις ότι θα είσαι νικητής. Τα ωραία όμως γίνονται όταν δεν ξέρεις αν και πού θα φτάσεις.
Δεν θα είμαστε αμέτοχοι, δεν θα είμαστε ουδέτεροι. Πολύ περισσότερο δεν θα είμαστε σιωπηλοί ή με την πλευρά των ισχυρών κι εκείνων που αδικούν τον αδύναμο κι ευάλωτο. Ούτε φυσικά μ’ εκείνους που πατούν στο δημόσιο συμφέρον για να το μετατρέψουν σε ιδιωτική ωφέλεια.
Δεν ξεκινάμε την προσπάθεια αναζητώντας επαγγελματική διέξοδο και μέσα προς βιοπορισμό. Δεν είναι αθέμιτος αυτός ο στόχος. Αλλά δεν είναι η δική μας προτεραιότητα. Εμείς πρωτίστως ασκούμε τη δημοσιογραφία για να ελέγξουμε την κάθε εξουσία, κατά το ρόλο και την ευθύνη μας. Να μην επιτρέψουμε τη σιωπή, το άδικο, την αυθαιρεσία, την αλαζονεία της αρχής. Χωρίς εξαρτήσεις και ομηρείες. Θα ασκήσουμε δημοσιογραφία με ευθύνη και άποψη, που δεν επιβάλλουν το σύστημα και τα κάθε λογής συμφέροντα. Στον μόνο που δίνουμε λόγο είστε όλοι εσείς, η κοινωνία. Δεν έχουμε συμφέροντα πίσω μας. Μόνο το καλώς εννοούμενο συμφέρον της κοινωνίας και του Ανθρώπου.
«Επένδυσή» μας είναι το μέχρι τώρα δείγμα γραφής όλων μας και η απόφασή μας να πούμε τεκμηριωμένες αλήθειες, που δεν ελέγχονται παρά μόνο από τη συνείδησή μας και την κοινωνία, αλλά και να βοηθήσουμε να ξαναγίνουμε πολίτες, αξιοπρεπείς άνθρωποι, να πάρουμε και πάλι στα χέρια μας την υπόθεση της πατρίδας μας και να λειτουργήσει η Δημοκρατία σε όλα τα επίπεδα. Στόχος, αυτό το σάπιο σύστημα, που πλούτισε σε βάρος μας και ξεπουλά την Ελλάδα μαζί με τα παιδιά μας, να γραφεί άμεσα στις μαύρες σελίδες της Ιστορίας. Συνεργάτες, στήριγμα και ελεγκτές μας οι πολίτες κι όχι τα διαπλεκόμενα πολιτικά, οικονομικά και μιντιακά συμφέροντα. Μόνο στην κοινωνία θα δίνουμε λόγο.
Δεν θα είμαστε όμως ούτε με την κοινωνία του βολέματος και της συναλλαγής. Ξέρουμε καλά ότι τίποτε δεν θα συνέβαινε σ’ αυτόν τον τόπο αν δεν υπήρχε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που έδινε τη λευκή της επιταγή στην ανομία και την αυθαιρεσία, επειδή το μόνο που την ενδιέφερε ήταν το δικό της βόλεμα.
Ο ρόλος ενός μέσου ενημέρωσης δεν είναι απλά να πληροφορεί, ακόμη κι αν προσεγγίζει όσο γίνεται την αλήθεια. Είναι –παράλληλα – να βγαίνει μπροστά και να μην αφήνει ήσυχο κανένα που κρατά την εξουσία. Να γίνεται η «ενοχλητική φωνή». Με την άσκηση της ολοκληρωμένης και τεκμηριωμένης κριτικής.
Ο ρόλος ενός μέσου ενημέρωσης – το ξεχνάμε αυτό- είναι παράλληλα επιμορφωτικός. Κι είναι βασική ευθύνη αυτή. Δεν μας ενδιαφέρει μόνο το εμπορικό “αίμα και σπέρμα”. Γι αυτό η ενασχόλησή μας με την ιστορία, τον πολιτισμό, τη γνώση, δεν θα είναι ευκαιριακή.
Ακόμη, ένα μέσο ενημέρωσης δεν μπορεί να πηγαίνει με το ρεύμα, για να «πουλάει». Μπορεί να πάει κόντρα στο ρεύμα για να αφυπνίσει, να διαμορφώσει ενσυνείδητους πολίτες.
Θα μπορούσαμε να μείνουμε στην ασφάλεια μιας θέσης σ’ ένα καλό «μαγαζί». Κλείνοντας αυτιά και μάτια σε ό,τι συμβαίνει γύρω. Δεν μας ταιριάζει κάτι τέτοιο. Η πληρότητα του ανθρώπου σχετίζεται με το αν κάνει όσα έχει χρέος και μπορεί. Η προσωρινή ασφάλεια της θεσούλας είναι για τους κυρ Παντελήδες του Πάνου Τζαβέλα.
Η διαδρομή θέλουμε να είναι δύσκολη. Γιατί αν είναι εύκολη, σημαίνει ότι δεν θα κάνουμε όσα πρέπει. Κι εμείς, ας μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, θα κάνουμε όσα έχουμε χρέος.
Γιατί η γενιά μας έχει ένα κόσμο ν’ αλλάξει. Και να παραδώσει στους επόμενους μια καλύτερη κοινωνία. Εμείς θα είμαστε εδώ γι αυτή την προσπάθεια“.
Candiot“
Σήμερα, σχεδόν 10,5 χρόνια μετά, πολλά έχουν αλλάξει. Κάποιοι από τους ανθρώπους που ξεκινήσαμε δεν βρίσκονται καν στη ζωή. Η ίδια η προσπάθεια δεν έχει την αρχική ομάδα, Άλλαξε ο κόσμος; Τον αλλάξαμε όλοι μαζί;
Ασφαλώς άλλαξε ο κόσμος μέσα σε μια δεκαετία. Προς το καλύτερο, προς το χειρότερο;
Πάντως γι αυτό που σίγουρα κάποιος δεν μπορεί να μας κατηγορήσει είναι ότι το Candia δεν προσπάθησε να κάνει όσα υποσχέθηκε εκείνη την πρώτη ημέρα. Παλέψαμε, κάναμε μεγάλες προσπάθειες αλλά είχαμε και τεράστιο κόστος. Μόνο ασυνέπεια δεν μπορεί κανείς να μας χρεώσει.
Σήμερα, 10,5 χρόνια μετά, μετράμε δεκάδες αγωγές και μηνύσεις από όλο το “στερέωμα” του συστήματος. Αλλά ουδεμία τελεσίδικη καταδίκη, αντιθέτως αρκετές δικαιώσεις, παρά το γεγονός ότι καμιά φορά στα δικαστήρια υπάρχει αδυναμία για νομικό παραστάτη. Άρα, αν και δεχτήκαμε και δεχόμαστε έναν ανελέητο πόλεμο από το σύστημα που έχει μάθει να του χαϊδεύουν τα αυτιά, μπορέσαμε σωστά, και από αυτή την άποψη, να κάνουμε το χρέος μας. Χωρίς να αδικήσουμε καν τους ισχυρούς.
Να θυμίσουμε απλώς τις 2 + 2 αγωγές και μηνύσεις Αυγενάκη, τις αγωγές Κουράκη και Σχοιναράκη, άλλων στελέχων της πρώην δημοτικής αρχής Κουράκη, του Μηλιώνη της energa, και πιο πρόσφατα του πρωθυπουργικού ανιψιού, ΓΓ επί χρόνια του γραφείο του Πρωθυπουργού, Γρ. Δημητριάδη για τις υποκλοπές. Και άλλες φυσικά. Τίτλοι τιμής, πραγματικά. Και το δικαστικό κυνηγητό και οι αναφορές, πχ, της πλευράς Αυγενάκη στα δικαστήρια ότι “η απαλλαγή του Ανδρικάκη και του Candia θα είναι κίνδυνος και κακό μήνυμα για την κοινωνία”…
Μπορεί κανείς να συμπεράνει βεβαίως ότι για να ανταποκριθούμε ακόμα και σε βασικές δικαστικές δαπάνες το βάρος είναι τεράστιο για όλα αυτά, ακόμα και αν ο αείμνηστος Πέτρος Μηλιαράκης ή ο σημερινός υπερασπιστής μας Γιάννης Λεβέντης, δεν ζήτησαν ποτέ αμοιβή.
Α, μην ξεχνάμε ότι και στα δικαστήρια πάντα μόνοι πάμε, εκτός κάποιων στενών, δικών μας ανθρώπων… Ακόμα και μια παρουσία θα μπορούσε να σου τονώσει το ηθικό σε τέτοιες μάχες.
Τον έντιμο αγώνα που κάναμε αποδεικνύει και το γεγονός ότι αν και ένα μεγάλο μέρος αυτού του διαστήματος των 10 και πλέον χρόνων ήταν με την Αριστερά και τον Αλέξη Τσίπρα στην κυβέρνηση, εμείς δεν επωφεληθήκαμε ούτε κατά κεραία. Δεν είχαμε κάποια “εύνοια” εκείνα τα χρόνια. Μάλλον το αντίθετο, καθώς έπρεπε πάντα κάποιοι να δείχνουν ότι είναι “αντικειμενικοί” ΄και δεν κάνουν “χατίρια” (τα οποία ουδείς ζήτησε). Αντιθέτως, για να αποδεικνύουν ότι είναι “πολύ αντικειμενικοί” ως αριστεροί στην κυβέρνηση συχνά αδικούσαν κατάφωρα τους “δικούς τους” έναντι των “συστημικών”. Αυτά για την ιστορία και μόνο.
ΚΙ αν κοινωνικά και πολιτικά το εγχείρημα έχει πετύχει, οικονομικά απέτυχε οικτρά, χρεώνοντάς μας υπέρογκα. Σε σημείο σήμερα, ακριβώς εδώ και έναν χρόνο, να έχουμε ολική κατάσχεση (για ένα χρέος στο δημόσιο που είναι κάτω από το 0,5% του αντίστοιχου των 30 τόσων εκατομμυρίων του Χατζηνικολάου για τον οποίο δεν είχε ληφθεί κανένα μέτρο) στον ένα και μοναδικό λογαριασμό της εταιρείας και φυσικά στον προσωπικό μας. Άρα να μην μπορούμε εδώ και ένα χρόνο να διακινήσουμε καν χρήματα. Να μην τολμούμε καν να αναζητήσουμε νέα έσοδα καθώς η κατάσχεση προϋποθέτει ότι δεν έχεις ενημερότητες, άρα δεν μπορείς να κάνεις συναλλαγές…
Όλα αυτά για περίπου 50.000 ευρώ οφειλή την οποία, λόγω και της απώλειας της υπεύθυνης του site, τον Αύγουστο του 2022, ουδέποτε είχαμε πραγματική ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε. Μάλιστα σε εμάς το κράτος φάνηκε αμείλικτο για το χρέος των 50.000 ευρώ (ο Χατζηνικολάου είχε 32,5 εκατομμύρια αλλά δεν έτρεχε τίποτα…) καθώς δεν μας επέτρεψε καν να πενθήσουμε ή να συνειδητοποιήσουμε την απώλεια πριν μας επιβάλλει μέτρα. Το ερώτημα είναι ποιο άλλο μέσο ενημέρωσης σε όλη την Ελλάδα για τέτοιο χρέος ουσιαστικά το οδήγησε το κράτος σε οικονομική ασφυξία… Τι τέτοιο χρέος, για πολλαπλάσιο ρωτούμε...
Ένα βασικό συμπέρασμα που μπορούμε να σημειώσουμε γι αυτή την υπερ-δεκαετία είναι ότι είναι αλήθεια πως συνήθως οι αγώνες είναι μοναχικοί. Όσο πιο δύσκολοι και σκληροί, τόσο πιο μοναχικοί… Πέραν των πολιτών, των χιλιάδων, πολλές φορές δεκάδων χιλιάδων καθημερινά, που είναι οι δέκτες και αναγνώστες, δεν είναι είδαμε και μεγάλη προθυμία να στηριχτεί η προσπάθειά μας. Ούτε από την αγορά φυσικά, που δε χώνεψε και πολύ τις αλήθειες και τις προσπάθειές μας. Χαρακτηριστικό είναι ότι το πρώτο διάστημα που το τότε Candianews ήταν στον “αέρα” γνωστός επιχειρηματίας του Ηρακλείου, επικεφαλής μιας από τις μεγαλύτερες οικονομικές μονάδες της Κρήτης, έθεσε προϋπόθεση για τη χρηματοδότηση κάποιου σοβαρού διαφημιστικού προγράμματος (για την ιστορία, έδινε ακόμα και στα πιο μικρά μέσα του νησιού) τη στήριξη των μνημονίων αλλά και του… Κουράκη στον δήμο Ηρακλείου! Φυσικά δεν πήραμε ούτε ευρώ! Θα μπορούσαμε αν αλλιώς σκεφτόμασταν…
Σε αντίθεση με τον παραπάνω, ο τότε γενικός διευθυντής των Μινωικών κ. Αντ. Μανιαδάκης, μας στήριξε τον πρώτο χρόνο τουλάχιστον. Και αυτό οφείλουμε δημόσια να το αναγνωρισουμε.
Είναι πολλές οι αλήθειες που θα μπορούσαν να ειπωθούν. Δε χρειάζεται όμως.
;Όπως είναι αλήθεια ότι με τόσα ανοικτά μέτωπα, με κυνηγητό από το καθεστώς Μητσοτάκη (λίγες ώρες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης τον Ιούλιο του 2019, διακόπηκε “απρόοπτα” το πρόγραμμα της εταιρείας του ΟΠΑΠ στο Candia. Καταλαβαίνετε…) περάσαμε και περνάμε πολλές δύσκολες ώρες.
Και μια κουβέντα για τους εργαζόμενους, θετική ασφαλώς, για την υπομονή στα τόσα δύσκολα χρόνια.
Κι επίσης για λίγους, μετρημένους στα δάχτυλα του χεριού, φίλους που φρόντισαν να δείξουν την αλληλεγγύη και τη στήριξή τους.
Γιατί τώρα όλα αυτά; Επειδή τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή και την εκδικητική αγωγή Δημητριάδη, πολλοί φίλοι, απλοί πολίτες, αναρωτιούνται πώς θα μπορούσαν να στηρίξουν την προσπάθειά μας, καθώς αυτή την ώρα βρισκόμαστε υπό απόλυτη οικονομική ασφυξία και σειρά δικαστικών μαχών με Αυγενάκη, Δημητριάδη, Μηλιώνη κλπ. Κάποιοι ζητούν και στα social media να απαντήσουμε πώς μπορούν να μας στηρίξουν. Δεν έχουμε απάντηση (κι αν είχαμε δε θα ήταν σωστό εμείς να τη δώσουμε) γιατί εδώ και ένα χρόνο δεν έχουμε πρόσβαση σε τραπεζικό λογαριασμό, άρα σε έσοδο… Σε κάποιους που πρέπει έχει αναλυτικά παρουσιαστεί η κατάσταση. Οι υποσχέσεις πολλές. Το “στήσιμο”, η ασυνέπεια, τα πολλά μεγάλα λόγια, περίσσεψαν και περισσεύουν… Φυσικά απέναντι και σε αυτούς δε σταματήσαμε στιγμή να κάνουμε το δικό μας χρέος, εφόσον έχουν πολιτικό ή κοινωνικό ρόλο…
Δυστυχώς είμαστε πολύ κοντά στο να επιτευχθεί ο στόχος ενός ολόκληρου συστήματος, να σιωπήσει το Candiadoc. Τα νεφρά και οι πλάτες μας σηκώνουν τα πάντα. Όμως η απόλυτη οικονομική ασφυξία τα τελευταία χρόνια και ειδικά τους τελευταίους 12 μήνες, είναι ανυπέρβλητο εμπόδιο. Όταν μάλιστα έχεις να αντιμετωπίσεις ένα τόσο αδίστακτο καθεστώς. Πόσο μπορεί ακόμα μια μικρή ομάδα μόνη της απέναντι σε όλο αυτό;
